1 dag, 4 landen en toch niet opschieten

Als ik de motor start en Bregenz inrijd is het tegen half tien en al flink warm. Ik krijg de route niet direct te pakken en rijd een paar keer heen en weer, wat me al met al bijna een uur kost. Ik zweet nu al, ondanks dat ik ook de binnenbroek in de roltoptas heb gestopt en in onderbroek en T-shirt in het pak zit. Het vriendelijke Bregenz is nu als een zevenkoppig monster voor mij. Het verkeer is erg druk, overal staat alles vast en nog steeds is het lastig de juiste weg te vinden, de stad uit.

Uiteindelijk heb ik de juiste richting te pakken en lijkt iedereen daarheen te willen. We rijden als aan een lang lint door iets dat lijkt op een vijftig kilometer lang bedrijventerrein. Belgie in het kwadraat. Verkeerslicht na verkeerslicht, rotonde na rotonde en auto na auto. Ik baal hiervan, want ik had me verheugd op lekker doorrijden zonder snelweg. Ik had ook bewust geen vignet gekocht voor Oostenrijk en Zwitserland. Maar bij de grens met Liechtenstein kneep ik hem toch; grenscontrole, ook op de aanwezigheid van vignets. En de GPS gaf even daarvoor nog aan niet te kunnen garanderen dat ik autobahn-vrij naar en door Zwitserland kon komen. Visioenen van douane-beambten die op nazi-toon vragen om vignet en auss-weiss! doen me omdraaien bij de grenspost.

Terwijl ik langs de kant van de weg op de kaart zoek naar een mogelijkheid de grenscontrole te omzeilen stopt er een vriendelijke automobilist met een hoedje op. "Can I help?" vraagt hij. Nou eh... een sluipweggetje naar Italie?

Na veertien verschillende mogelijkheden te hebben geopperd (hij was me bij de eerste al kwijt) zegt hij desgevraagd dat die grenscontrole een wassen neus is en ik zonder problemen de grens over kan, want het stuk erna is geen snelweg. Gewoon de snelweg mijden en er is niets aan de hand. Had ik moeten weten natuurlijk... 

Zelfverzekerd passeer ik de grens met Liechtenstein en inderdaad zitten de beambten met de voeten op een stoel en de handen in de nek routinematig te knikken naar wie hen aan durft te kijken. Geen petten en lange zwarte laarzen gelukkig.

In Liechtenstein zelf is de verkeerssituatie niet veel beter dan in Oostenrijk en ik zie dat ik meer dan drie uur heb gedaan over de eerste 70 kilometer.

Waar ik de grens met Zwitserland ben gepasseerd weet ik niet, maar er werd daar elk geval meer doorgereden. In de tunnels voelde de koude lucht vochtig aan en nú merkte ik wel dat ik in onderbroek op de motor zat. Maar het koelde wel lekker af.

De reden dat ik via deze weg Italie in kwam rijden is dat Strada del Passo dello Stelvio een bijzonder mooie weg heet te zijn en de Stelvio zelf is zo ongeveer een bedevaartsoort voor fietsers. Inderdaad was het grotendeels een fijne bochtenweg met enkele passen. Helaas sloeg hier het weer om en begaf de achterrem van de Ducati het na de tweede pas. De combinatie regen en geen achterrem deed me dan ook doorrijden bij het bordje Stelviopas (rechtsaf).

Gelukkig regende het niet erg, maar het was wel onrustig in de lucht. Alle andere motorrijders waren gestopt om hun regenoveral over hun pak aan te trekken. Dat van mij moet ik echter ónder het pak aandoen, dus ik nam de gok dat het bij licht regenen zou blijven en dat het al snel zou opdrogen en opwarmen. Behalve de wind kwam nu echter wel ook het regenwater naar binnen.... Gelukkig werd het niet erger en -oh wonder!- de achterrem werkte ook ineens weer. Ik besloot de goden niet extra te tarten en pakte de telefoon om een hotel in de eerstvolgende grote plaats te selecteren. Ik koos er één met een kamer met balkon.

Terwijl ik de laatste meters stapvoets naar de parkeergarage rijd hoor ik een piepend geluid uit het vooronder. Zal de motor toch geleden hebben van de hoge temperaturen gisteren? Olie zit er nog voldoende in. Morgen maar eens extra in de gaten houden, net als de achterrem.  

Route: Bregenz-Liechtenstein-Davos-Merano 300 kilometer