Gewoontjes? Zo gewoon is het niet.

Ik kom er niet toe mijn belevenissen op te schrijven. Enerzijds zijn de dagen gewoon te kort en is er geen tijd voor, anderzijds vind ik de dagen eigenlijk te gewoontjes; er gebeurt weinig spectaculairs, niets dat vermeldenswaardig is. Maar in je eentje heel Italië rondrijden zonder echte planning is natuurlijk niet gewoon, dus toch weer wat tekst, zij het met enige vertraging.

Het Pineta hotel was fantastisch, maar er was niet echt veel te doen. Een zwembad was wenselijk met deze temperaturen. Dus na twee nachten Monsano toch maar weer on the road.

Ik had gelezen dat de weg met de welluidende naam Tre Valli Umbre (drie valleien in Umbrie) een mooie weg is om te motorrijden. Ik verlaat de kust en stuur dus richting Umbrie. Ik geniet van de vele manieren van landbouw die het gebied vorm en kleur geven. Druivenvelden uiteraard, zonnebloemvelden, maar ook veel andere gewassen die ik niet kan benoemen zorgen voor veel variatie.

De wegen zijn wel erg slecht, zoals eigenlijk overal in Italië, maar het valt me hier extra op. Ik zoek wel wat extra kleine wegen op, daar moet je toch al rustiger rijden. 

Na een dag sturen zie ik dat de tijd begint te dringen en zoek ik een goedkope overnachting. Het wordt Hotel King in Fiuggi. De Italiaanse eigenaar, zo te zien van origine Joods, is zelf gastheer en weet hoe het werkt in de horeca; breed lachend word ik onthaald en krijg te horen dat hij van vroeger ook nog een motorfiets heeft staan, een Benelli 500 cc. viercilinder. Maar veel tijd om te kletsen heeft hij niet, hij is de grote regelneef van het hotel.

Het is een klassiek Italiaans familiehotel, waar de tijd een paar decennia heeft stilgestaan, zo lijkt het. Maar alles werkt, alles is schoon en het personeel is vriendelijk. Het beloofde zwembad vind ik niet, het lijkt erop dat er een deksel op ligt en dat daarboven het gewassen beddengoed te drogen wordt gehangen.

Het is al laat als ik gedoucht ben en de stad in wil om een restaurant te zoeken. Dan zie ik mensen naar een benedenverdieping lopen. Er blijkt een eetzaal te zijn. Schuchter kijk ik om het hoekje en ik vraag de bediening of ik misschien kan mee-eten. De zaal zit vol bejaarden, maar zo langzamerhand steek ik daar ook al niet meer heel erg tegen af. De serveerster vraagt Gino, zoals de regelneef heet, of ik een tafeltje kan krijgen. Natuurlijk kan dat. 

Waarschijnlijk hebben de andere gasten volpension en eten wat de pot schaft. Er is geen kaart of menu. We starten met minestronesoep. Gino bezweert dat die 'ferry good' is, en inderdaad is het een smakelijke soep. Wat daarna komt is iets ondefinieerbaars wat lijkt op grassprieten met een krokant frituurlaagje. Ik vraag de serveerster wat het is, maar ze weet het zelf niet. Alleen dat het 'ferry good' is, dat heeft ze al wel geleerd. Niet vragen hoe het smaakt, pro-actief de mond snoeren door heel stellig te zeggen dat iets lekker is. En het moet gezegd: ook dit is goed te eten. Terwijl we daarmee aan het knabbelen zijn worden er grote schalen met gamba's de zaal binnengedragen. Ik bedank. Nothing out of the sea for me. 

Regelneef heeft het in de gaten en komt langs. Of ik vlees lust. Ja hoor, dat wel. En speciaal voor mij laat hij twee ongepaneerde schnitzeltjes bakken. Prima service. Als toetje staat er een fruitschaal op elke tafel en ik krijg van Gino de tip om er nog een stuk cake bij te pakken (ferry good). Het blijkt de volgende dag dat dit er nog vanaf het ontbijt staat, maar ook dit smaakt goed.   

Een mooi uitzicht en een balkon heb ik niet, dus ik lees een stukje en ga slapen.

Monsano - Cingoli - San Severino - San Giusto - Petrella Salto - Fiuggi - 375 km.