A plan comes together….

Om met kolonel Hannibal Smith (van The A-team) te spreken: “I love it when a plan comes together”, oftewel alles loopt bijna tot op de minuut volgens plan. Het is alleen voor misschien wat saai om gedetailleerd te beschrijven, dus heb ik de twee dagen van de heenreis samengesmolten tot één reisblog (ook omdat ik in de eerste twee hotels geen WiFi had).

Zaterdag sloot ik de kas om 17.00 uur af, snel douchen, omkleden, broodje eten en dan op pad. Even snel langs mijn ouders om afscheid te nemen, zakje drop meegekregen voor onderweg, en om 18.00 uur draai ik al de A7 op richting Duitsland. Hoewel ik geen hotel heb gereserveerd heb ik wel één geselecteerd en in de GPS gezet als eerste tussenpunt. Maar ik wil de vrijheid hebben eerder te stoppen of juist verder door te rijden. Dat eerste ook met het oog op de vele wegwerkzaamheden rond Hamburg.

Maar op zaterdagavond valt het, zoals gehoopt, mee en we rijden redelijk vlot door. Wanneer ik Hamburg ruim voorbij ben besluit ik het hotel in Neumunster middels een app op de telefoon te reserveren. Ik krijg de laatste kamer! Het is 20.53 uur en in de bevestiging staat dat ik kan inchecken tot 21.00 uur. Maar ik moet nog drie kwartier rijden, dus dat wordt krap. De telefoon nemen ze al niet meer op. Ik neem de gok en rijd door. Gelukkig is er nog iemand aanwezig in de kleine lobby en in tegenspraak met negatieve reviews op internet word ik vriendelijk ontvangen.

Het hotel en de kamer zijn sfeerloos, maar alles wat nodig is voor een goede overnachting is aanwezig. Het bed is niet te zacht en het beddengoed fris. Twee leuke dames verzorgen de volgende ochtend in de nok van het hoofdgebouw het gratis ontbijt en ik kan er weer een dag tegenaan. Tijdens het ontbijt is het wat gaan regenen, maar wanneer ik opstap is het droog. Op naar Denemarken!

Hotel Einfelderhof ligt niet aan de snelweg, dus het eerste stuk gaat binnendoor. En wat een leuk stukje! Smalle weggetjes met hoge, dichtbegroeide bermen geven het gevoel door een veldboeket te rijden. Ik passeer boerendorpjes zoals ik ze graag zie, met vrolijk gekleurde huisjes. Niet van dat fantasieloos donkerrood dat je veel in Duitsland ziet. De zon is er weer doorgekomen, dus ik heb een euforisch gevoel. Even in de berm stilstaan om een tegemoetkomende tractor te laten passeren levert een vrolijke lach van een jonge boerin op, mijn dag kan niet meer stuk! Maar ik moet nog wel 450 kilometer rijden dus ik zoek de snelweg op na de tank te hebben gevuld.

Eenmaal op de snelweg ben ik al vlot bij de Deense grens, waar iedereen door een fuik mag rijden, maar niemand staande wordt gehouden. De verveling begint daarna snel toe te slaan dus na 150 kilometer geef ik de Garmin opdracht snelwegen te vermijden en prompt mag ik de eerste afslag rechts. Ik krijg te lezen dat ik op die manier een uur langer onderweg zal zijn, maar ik heb de tijd en dat extra uurtje in het zadel heb ik er graag voor over.

Het weer lijkt op en neer te gaan met het glooiende Deense landschap; de zon verwarmt het ene moment mijn motorpak maar dan schuift er weer een grijze wolk voor zodat de hele wereld een aantal graden afkoelt. Regen wordt soms kort en hevig over me uitgestort, maar ikzelf blijf droog. De harde wind maakt bovendien dat de kleding in een mum van tijd opdroogt. Het blijft gelukkig bij plaatselijke buien en mijn zomerhandschoenen redden het net. De waterdichte handschoenen zitten in de roltas.

Ik ben blij dat ik van de snelweg ben afgegaan, maar ook daarbuiten is Denemarken wel erg veel van hetzelfde. Mooie glooiende hellingen, aardige plaatsjes, soms kom ik door het centrum van een stad. Maar niets dat er echt uitspringt, niets om voor te stoppen of even terug te rijden om beter te bekijken of te fotograferen.

Iets na vijven rol ik Hjørring binnen, het stadje waar ik een kamer heb gereserveerd bij een hotelletje met de grappig toepasselijke naam Det Bette; het bed. Hjorring blijkt een gezellig centrum te hebben en leuke oude woninkjes. Op het pleintje rond een witte kerk maak ik wat foto’s en op een terras verstuur ik wat apps en snaps aan andere generaties.

Mijn zus, net als ik van de middelste generatie, stuurt bericht dat de Nederlandse voetvaldames Europees kampioen zijn geworden door van de Denen te winnen. De Denen lijken er niet om te treuren en ik rijd niet toeterend met een Nederlandse vlag door de straten van Hjorring. Stilletjes loop ik terug naar het hotel en tik deze tekst.

Maandagmorgen stap ik in Hirtshals op de ferry naar Kristiansand, Noorwegen. Na het ontbijt twintig minuten rijden. Vanaf dat moment is er niet echt een plan meer, maar trek ik per dag een nieuw plan.