Sneeuwweg of sneeuw weg?

Na een fantastisch ontbijt van Stefania; 'breakfast with a view' noem ik het, zet ik dus koers naar Bryggen, het meest bezienswaardige deel(tje) van Bergen. Eigenlijk was Bergen niet opgenomen in de route, maar ik vond dat ik er toch even langs moest gaan “om het maar gezien te hebben”. Nou, ik heb het gezien. Klaar. Weer verder met de route. Misschien dat ik er meer tijd voor uit had moeten trekken, maar nu viel het me tegen.

Ik leer steeds meer omgaan met (de nukken van) de navigatie en pak direct de juiste koers deze keer. Ik heb helemaal geen plan voor vandaag en ook geen plek voor de nacht vooraf geselecteerd. Ik heb alleen een paar punten waar ik langs wil vandaag of morgen.

Het eerste uur betrap ik mezelf erop dat ik steeds zit te gapen in de helm en de omgeving neem ik nauwelijks in me op; ik ben gewoon nog moe van gisteren, ondanks dat ik op tijd ben gaan slapen. Eén ding is zeker! Vanavond -tijdig- een lekker onpersoonlijk hotel. Ik dwing mezelf om niet al na minder dan een uur te stoppen voor koffie en weet het te rekken tot het middaguur, ik neem er een lekkere puddingbroodkoek bij, dan heb ik de lunch ook gelijk gehad. Hierna voel ik me flink opgeknapt, vooral omdat ik zie dat het plaatsje Flåm al op de borden verschijnt, één van de bekendste toeristische trekpleisters van zuid-Noordwegen. Daarop had ik niet zo vroeg op de dag gerekend.

Het plaatsje Flåm is bekend door Flåmbana, één van de steilste treintrajecten van de wereld. De treinreis voert door het steile en smalle Flåmdal met uitzicht op machtige watervallen en bergtoppen en duurt ongeveer 40 minuten. De trein rijdt langzaam en stopt op de mooiste plekken, zoals de Kjosfossen waterval. Bij de opstapplaatst aangekomen wordt mijn vrees (ik had het al in recensies gelezen) bewaarheid; het is één groot circus. Pretparkachtige rijen mensen wachten in stilte -dat dan weer wel- op wat er komen gaat. Zíj kunnen ook weinig anders dan wachten, de meesten hebben er immers al een uren- of dagenlange busreis opzitten om er te komen. Maar ík kan wel anders en start de Ducati weer zonder te zijn afgestapt.

Er komt hierdoor een ander tussenpunt binnen handbereik waar ik me erg op verheug en dat is de sneeuwweg; Aurlandsfjellet. Een weg met adembenemende uitzichten. Boven is het kaal en er ligt het hele jaar sneeuw. Ik heb foto's gezien van metershoge sneeuwwallen, maar helaas liggen er nu slechts restjes. Beschrijven kan ik het niet in een paar woorden, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Na deze belevenis rijd ik nog een stuk door mooie gebieden over lekkere wegen. Het begint bijna vervelend te worden, maar de wegen zijn hier gewoon allemaal heel mooi. Het verkeer rijdt wel altijd in een rijtje achter de langzaamste, want inhalen is er niet bij. De enige rechte meters weg bevinden zich in tunnels en daar haal je ook niet in. Het gaat mij trouwens niet om de snelheid, ook als er geen verkeer is heb ik geen behoefte om veel sneller dan de toegestane snelheid te rijden. Maar alleen (of vooraan) rijden is zóveel relaxter, je hebt dan meer gelegenheid om rond te kijken.

Oh, mocht je soms denken: die Jan is best een bikkel (hoeft niet hoor, maar zou kunnen...) Dan moet je even kijken wat er langskwam toen ik afdrukte voor wéér een foto van de Ducati:

 Route: Bergen-Dale-Voss-Flam-Laerdal-Skjolden