Ik zoek het hogerop!

Al in het begin zei ik: beter gaat het niet meer worden. En dát het echt beter is kan ik ook niet zeggen, maar doordat de afgelopen dagen langzaam wegzakken in het geheugen lijkt elke dag weer mooier dan de dag ervoor! Vrijdag de elfde was er weer één om in te lijsten.

Het begon al direct vanuit het hotel. In Skjolden Hotel bij Luster had ik een flink gedateerde kamer met in de badkamer zo’n ranzig douchegordijntje zodat ik nog uren later in een plas water stond wanneer ik naar het toilet moest. Maar ik stapte uitgerust op de motorfiets en had de hele dag weer volop energie, ondanks dat ik tot na middernacht had zitten bloggen.

Gisteren had ik al een stukje de RV55 gevolgd en die weg ging nog meer dan 100 kilometer door! Echt een prachtige weg, ondanks dat het voor de Noren een gewone verbindingsweg is. De 55 kronkelt langs bergen, golft er soms overheen met brede haarspelden en voert je door knusse dalen. Je blijft je verbazen over de uitzichten. Het maakt niet uit waar je stopt; je kunt overal een ansichtkaartfoto schieten. Wel ligt de weg er zo hier en daar slecht bij zodat een kruissnelheid van 50 km/u. al haast maximaal is. Maar des te langer is het genieten, zullen we maar zeggen.

Ik dacht met het achterlaten van de sneeuwweg, gisteren, dat ik de meeste sneeuw wel had gehad. Maar de Sognefjellsvegen, onderdeel van de RV55, brengt me hoger en hoger en al snel bevind ik me weer boven de sneeuwgrens. Ik wil elke 50 meter wel stoppen voor foto’s, maar mijn snapshots geven nog niet een kwart van het werkelijke beeld weer.

Gelukkig heb ik in mijn GPS de belangrijkste highlights vastgelegd, zodat ik tijdig zie wanneer ik de doorgaande route moet verlaten. Anders zou je echt zomaar de afslag naar Galdesanden missen. Gewoon midden in een gehucht ligt heel geniepig een onopvallend weggetje dat rechtsaf vrij steil omhoog gaat. Het blijkt weer een pareltje van een weg maar halverwege kom ik voor een tolpoort te staan. De weg gaat verder als private weg naar een zomer ski-resort en wie verder wil, moet betalen. Ik twijfel, maar besluit de ongeveer 10 euro te pinnen. Het is de moeite zeker waard; vrijwel alleen over een soort van steil omhoog lopend maanlandschap. De wind wordt ijziger en neemt in kracht toe. Ik begin te slingeren door een soort van hoogtevrees, want naast de smalle weg kijk je de oneindige diepte in. Ook al ben je er een paar meter van verwijderd, er is steeds die angst om omlaag te vallen. Geen enkele vorm van bescherming maakt het verschil tussen rijden en glijden.

Verbaasd kijk ik op als me een vrachtwagen tegemoet komt, deze heeft Juvasshytta bevoorraad; een vrij groot complex met ski- en outdoorkleding en een café, waar ik enkele minuten later aankom. Het treft; het is 12 uur dus ik ga naar binnen en neem een stokbroodje gezond met een warme chocolademelk. Terug naar beneden wil ik de weg onder me fotograferen, maar daar steekt een rondhangende wolk een stokje voor. Dreigend komt hij dichterbij en neemt de weg over.

Dit uitstapje heeft me veel tijd gekost, want het was weer een doodlopende weg. Terug op de route blijkt dat ik nog maar 40 kilometer van het hotel ben, maar ik ben al wel drie uur onderweg. Ik moet even een beetje doorrijden zonder fotograferen dus, want ik moet nog een stukkie.

Bij een tankstation neem ik twee uur later een kop koffie en ik check met de telefoon of er wat hotels in de buurt zijn die én betaalbaar, én beschikbaar zijn en ook nog redelijke recensies hebben. Maar de apps van Hotels.com en Booking.com laten me in de steek. Ik besluit eerst weer door te rijden, want er staat nog wat bijzonders op stapel; de Gamle Strynefjellsvegen! Een onverharde weg door wederom een bijzonder landschap. 150 Jaar geleden werd de weg met noeste handenarbeid aangelegd en nu is het een publiekstrekker. Publiekstrekker? Ik zie op de GPS dat ik linksaf moet, maar waar er bij de weg naar Galdesanden nog een aantal auto’s samen met mij rechtsaf sloeg, was ik hier de enige uit de rij die linksaf sloeg. Toch staat er een bord. Maar je moet de naam wel kennen natuurlijk.

Het is heerlijk rustig. De weg is redelijk berijdbaar, ondanks de gaten zo af en toe. Meer last heb ik van de wind, die speelt met mijn voorwiel. Bang om niet naast de weg geblazen te worden rijd ik grotendeels op de linker weghelft (de wind komt voornamelijk van links). Slechts af en toe kom ik een camper tegen of een visserman in een onbetekenend autootje. Op motorfietsfora wordt lyrisch geschreven over deze weg, maar blijkbaar alléén daar. En de motorrijders laten vandaag ook nog eens verstek gaan. Ze rijden er wel, maar gewoon over de doorgaande weg. Onbewust van al dat moois misschien?

Als ik terug ben op de weg is het maar een stukje tot de volgende trekker: de Geirangerfjord. Net voordat ik daar ben geeft mijn GPS weer een doodlopertje aan. Ik weet niet wat het is en gezien de tijd besluit ik door te rijden. Totdat ik de naam op het verkeersbord zie staan: Dalsnibba! Het klinkt een beetje als de broer van Godzilla, maar Dalsnibba is een berg van 1476 meter. Hij ligt boven de stad Geiranger, 7 kilometer van het Geirangerfjord. En volgens het bord bij het tolhek is dit het hoogste geasfalteerde uitzichtpunt op een fjord ter wereld. Bussenvol toeristen laten zich naar boven brengen. Ik tik de top aan, maak een fotootje en keer snel weer om. Als het te massaal wordt haak ik af.

Beneden aangekomen stop ik op een parkeerplaats van een hotel. Ik zoek of het in de apps staat. Nee dus. Dan kijk ik of er hotels in de buurt zijn die aan mijn wensen voldoen. 37 kilometer, 44 kilometer, 52 kilometer en op 70 kilometer hemelsbreed het hotel dat ik vanmorgen verlaten heb! Aangezien elk van de hotels nog een uur rijden is, ook nog eens terug in de richting waarvan ik ben gekomen, stap ik enigszins gedesillusioneerd af, loop het hotel binnen en accepteer de veel te dure kamer (7 vierkante meter, jaren zestig inrichting, maar gelukkig geen douchegordijn!). Ook reserveer ik gemakzuchtig een tafel in het sjieke restaurant. Dan morgen maar op een houtje bijten, het is even niet anders. Het loopt nou eenmaal soms mee en soms tegen. Voordeel is dat ik nu rustig vanaf het terras kan neerkijken op de Geirangerfjord. Update: door de ligging, de netheid en zeker het met liefde verzorgde ontbijtbuffet herzie ik mijn mening en is de overnachting bij Hotel Utsikten het geld waard!

Route: Skjolden-Galdesanden-Grotli-Dalsnibba-Geiranger