2016 (gekopieerd van Facebook berichten)
12 augustus 2016 - Zuidbroek, Nederland
2 aug. Ik dacht laatst nog; zaten er ook niet wat nadelen aan motorrijden? De afgelopen twee decennia waren die wat weggezakt omdat ik slechts sporadisch reed. Vandaag werd ik wakkergeschud.
Ik had een mooie binnendoor route uitgezet van Leuven naar Vianden (Luxemburg). Geen meter snelweg, geen meter vlak en bijna geen recht stuk weg.
Helaas ook geen droog moment, dus de waterdichtheid van de kleding en de rijervaring van de bestuurder werden danig op de proef gesteld.
Helemaal droog ben ik niet gebleven en af en toe reed ik als een oud vrouwtje door de natte onoverzichtelijke bochten, maar inmiddels zit ik gedoucht en wel op een overdekt terras moed te verzamelen voor de etappe van morgen :-D
3 aug. Op verzoek ook vandaag een berichtje van mij. Minder spectaculaire inhoud, maar meer foto’s deze keer. Het weer en het weerbericht leken niet best vanmorgen in Vianden. Omdat de ochtend de meeste regen zou gaan brengen gebruikte ik een uitnodiging voor een webinar als excuus om wat later op de motor te stappen. Het was echter één en al droefenis bij de weg en ik kon soms niet zien waar het wegdek ophield en waar de wolken begonnen; allemaal één kleur grijs. Voor mijn gevoel liep bergop mijn kruis vol water (bleek achteraf niet zo te zijn) en bergaf liep het van de mouwen de handschoenen in (dat was geen verbeelding). Ik besloot dan ook de route in te korten en terug te keren naar het hotel. Al die leuke boerendorpjes begonnen op elkaar te lijken en ze waren allemaal even verlaten. Op de spaarzame wat drogere momenten schoot ik snel wat plaatjes en uiteindelijk heb ik de instellingen van de GPS aangepast zodat ik niet steeds onverharde wegen voor de wielen krijg. Met droog en zonnig weer ga ik die niet uit de weg, maar met de ervaring van gisteren nog in de benen toch liever niet. Terwijl ik Vianden nader en inrijd wordt het droog en voelt de lucht aan als een moessonwind. De natte handschoenen veranderen in warme sponzen. Toch rijd ik terug naar het hotel. Het is mooi geweest, de 230 kilometer die MoorMotor aanleverde werden er uiteindelijk 126. Terwijl ik dit opschrijf komt de zon door; de verwachtingen voor morgen zijn hooggespannen.
4 aug. Ik had vanmorgen voor de zekerheid de zonnebril in de jaszak meegenomen en ik moet zeggen: bijna was ik hem nodig geweest! Op wat licht gesputter en een enkel buitje na bleef het droog. Het wolkendek brak wat open, maar hoewel het er een stuk vriendelijker uitziet dan de afgelopen dagen kun je nog niet van zonnig weer spreken. Wel prachtig motorweer overigens (als je wat rekening houdt met nog niet opgedroogde weggedeelten).
Vandaag Route B (240 km.) gereden van MoorMotor. De routes zijn gratis bij de hotelovernachtingen, of is het andersom? Geweldige wegen met vrijwel geen verkeer en bocht na bocht. Routes zoals ik ze zelf graag had willen bedenken, maar dit is gemakkelijker. Inladen in de Garmin, luidsprekertjes in de helm, route selecteren en rijden maar! Geweldig.
Nog één overnachting in Hotel Petry en dan morgen 350 km. naar een zakelijke afspraak in Duitsland. De hele route binnendoorwegen als het een beetje meezit. De zon schijnt morgen te zien te zijn, dus ik heb er zin in!
5 aug. Vandaag geen uitgebreid verslag van mij.
Net als de verbindingsetappes in de Tour de France is er niet veel over de 350 kilometer binnendoor van vandaag te vertellen. Het beloofde Italiaanse weer heb ik in Duitsland helaas niet gezien. Dat zal wel weer voornamelijk in Italië zijn geweest. De eerste honderd kilometer waren nog mooie bochtenwegen, een klein stukje Luxemburg en in Duitsland een uitloper van de Eifel denk ik. Door de brandweer werden het verkeer ergens van de doorgaande route af geleid, een berg over. Dat bleek een welkome omleiding! Ik had mijn favoriete playlist van Spotify opstaan, de zon was doorgebroken en ik reed over perfect wegdek met lekker lopende bochten. Kan het leven niet altijd zo zijn? Het deed me denken aan mijn eerste motorvakantie. Ik was 18 en had een paar maanden mijn motorrijbewijs toen een kameraad en ik naar noord-Italië reden. Een auto-cassetterecorder van de Kwantum en een oud luidsprekertje in de tanktas en zonder ervaring de haarspeldbochten door! Ik slaakte met enige regelmaat cowboykreten van geluk. Vandaag zong ik gewoon mee, maar het gevoel kwam dicht in de buurt.
Tot ik honderd kilometer verder, op de hoogte van Nijmegen ongeveer, in een enorme stortbui terechtkwam. De windstoten bliezen de automobilisten en mij bijna van de weg, fietsers zochten een veilig en droog heenkomen en tot overmaat van ramp zag ik ineens het rode motorstoringlampje branden. Volgens het instructieboekje is het dan: direct stoppen en motor uitschakelen. Nou, Ducati, wat dacht je zelf? ECHT NIET midden in een wolkbreuk! Gelukkig hield ik het in de kleding droog, Spotify bleef werken en na een paar kilometer zag ik de zon alweer doorbreken. Het rode lampje ging uit en door de rijwind droogde alles vlot weer op.
Ik heb geen gelegenheid gehad foto’s te maken. Ik wil niet zeggen dat Duitsland saai is, maar erg veel interessants was er ook niet te zien. Omdat een stukje tekst wel erg kaal is heb even een fotootje gemaakt bij de nieuwe fabriekshal van Velo de Ville, waar ik morgen een rondleiding krijg en een presentatie van nieuwe modellen. De Multistrada staat uit te blazen achter het hotel in Altenberge.
9 aug. Met prachtig zomers weer reed ik zondag Sauerland binnen. Ook dit gebied staat er om bekend dat het er vaker dan gemiddeld regent. Maar deze dag niet en het echte vakantiegevoel kwam boven. Ik heb zelfs een half uurtje bovenop een berg zitten zonnen op een bankje en iets later deed ik dat nog eens dunnetjes over op een heerlijk terras.
Voor het eerst deze vakantie zag ik hordes motorfietsen; het was nog net niet filerijden.
Omdat ik, bij het hotel aangekomen, zo ongeveer vastgeplakt zat aan de kleding besloot ik de eerste MoorMotor route, maandag, te rijden zonder binnenjas en -broek. De weersverwachting beloofde immers nóg een zonnige dag. En dat ging prima. De warmte van de zon drong lekker door tot de huid (die zo hier en daar al framboosrood gekleurd was) en de open structuur van de buitenjas en -broek liet de rijwind zijn verkoelende werk doen.
Toen echter rond een uur of drie de zon zich verstopte achter steeds grijzer wordende wolken en de temperatuur in korte tijd 10 graden leek te zakken bleef alleen de koelende rijwind over… Gelukkig kon ik warm douchen bij “thuiskomst”.
Vandaag dus toch de binnenkleding er maar weer ingedaan, ook omdat nu vanaf het middaguur regen werd voorspeld. Met een lekker zonnetje en met goed gemoed vertrok ik met route 2 en een lekker muziekje op de navigatie.
Helaas betrok de lucht en al binnen een half uur viel er regen en dan zijn die bochten ineens een stuk minder leuk. Ik besloot de route te laten voor wat hij is en richtte me op de open plekken in de bewolking, die er gelukkig steeds bleven.
Tot mijn verbazing hield ik het op die manier de rest van de dag droog en regelmatig reed ik lekker in het zonnetje.
Maandag en dinsdag was het gelukkig stil bij de weg en ik zag ook slechts sporadisch een motorfiets. Zo kun je lekker eigen tempo rijden.
Morgen verlaat ik Sauerland weer. Het zal me benieuwen waar ik terecht kom, want ik heb nog nul plannen.
10 aug. Waarschijnlijk het laatste verslag, dus een extra lange editie
;-)
De weergoden waren me weer gunstig gezind vandaag en dat was niet de enige verrassing.
Ik had me voorbereid op een hele dag regen en daardoor een lange rit.
Toen ik opstapte voelde ik al wat eerste miezerregen en in Sauerland was het grijs en donkergrijs. Maar het bleef droog en daar was ik blij mee, want ik had de Garmin Adventurous Routing ingesteld op ‘maximaal bergen’, ‘maximaal bochten’ en ‘nul kilometer snelweg’. Om nog optimaal van Sauerland te genieten.
De wegen waren grotendeels nattig, maar ik kon goed doorrijden en het regende niet. Wel ging donkergrijs langzaam over in donkerblauw. Na honderd kilometer was ik Sauerland uit en besloot ik de goden niet onnodig te verzoeken en de instellingen te wijzigen in wél snelwegen, zodat ik even wat kon opschieten omdat ik nog de hele dag in de regen zou moeten rijden (Duits weerbericht). Bovendien begon ik koud te worden en dus deed ik het enige warme kledingstuk aan dat ik bij me heb.
Goed en wel tien kilometer op de snelweg stond alles al vast; de ene vrachtwagen had zijn kop in de staart van de andere geboord. De cabine van de achterste was geheel verdwenen. De chauffeur werd zo te zien per helikopter afgevoerd.
Na een halfuur stilstaan en daarna een uurtje doorstampen klaarde de lucht op en zette ik de snelwegen weer op 'nul' om de laatste 150 kilometer binnendoor te rijden door mij onbekend Duits terrein.
Ik weet niet hoe Garmin het deed, maar ik heb het idee dat alle bochten uit de regio in de route waren verwerkt. Gewéldig! En dan die luchten erbij. Een heel bijzondere combinatie van zwaar bewolkt tegen een helblauwe hemel en steeds meer zon.
De combinatie van zonlicht en donkere luchten gaf alle projecten op aarde een extra dramatisch uitzien. Zelfs de aerodynamische vorm van de wieken van dicht aan de weg staande windturbines kwam mooi uit. Soms leek het of die windmolens, en hele dorpen, door een wolk werden "opgebeamd".
Wat dus een verplichte, natte, verbindingsetappe leek te gaan worden tussen Hoog-Sauerland en het stroomgebied van de Elbe werd een zo goed als droge, prachtige motorrit.
En wat ben ik blij met de Ducati! De aankoop was haast een opwelling, want ik zou met de e-bike op vakantie. Ik trof het echter dat ik net op tijd een Multistrada mét koffers vond én het Monstertje kon verkopen. Het was wel een gok, want ik had nog nooit op deze motorfiets gereden en de vakantie was bijkans de eerste lange rit.
Ondanks dat het qua motorinhoud en vermogen de zwaarste motorfiets is die ik heb gehad voelt ze aan als de lichtste van het stel. Doordat het zitje aan de voorzijde smal is zit je lekker compact en kun je goed met de voeten bij de grond bij stilstand. Op de lange baan schuif je wat naar achteren voor meer steun. De zadelpijn waarvoor ik bang was door het dunne dek blijft uit; vijf, zes uur achter elkaar doorrijden is geen probleem.
En het rijden zelf gaat ook prima. Waar vorige motorfietsen begonnen te zwalken blijft de MTS lekker strak in de bocht liggen, zelfs op slechte Duitse binnenwegen. Onder werkelijk alle omstandigheden geeft ze me het gevoel dat ik de situatie onder controle heb. Dat is trouwens wel het moment dat ik even gas terugneem, hoogmoed komt immers voor de val.
Dat het dashboard bij regen net een foute kerstverlichting is neem ik maar op de koop toe, tot nu toe blijft alles gewoon werken.
— in Werben (Elbe).
11 aug. Vandaag maar eens iets anders gedaan. In het, overigens fantastisch mooie, hotel in Havelberg een e-bike gehuurd en deels de Elbe Radweg gefietst. Ik hou het bij wat foto's, jullie zijn al genoeg geplaagd met lange teksten van mij de afgelopen dagen ;-) — bij ArtHotel Kiebitzberg.
