Ging het toch nog bijna mis...

Bijna ging het mis…

Bij het inchecken in Hjørring vroeg het meisje van de receptie hoe laat ik zou willen ontbijten. Ze houden in Denemarken van orde dus als iedereen een exacte tijd opgeeft kan er niets misgaan. Ehhh, even denken hoor: de boot vertrekt om 10.00 uur, ik moet twintig minuutjes rijden dus om 9.00 uur heb ik tijd zat, doe maar 8.00 uur ontbijt, dan zet ik de wekker om 7.00 uur, lekker makkelijk onthouden allemaal.

Ook dit plan loopt perfect, tot ik aankom bij Fjordline. Hier is het angstvallig rustig. Ik zie alleen bij een meest linkse hokje een dame staan, dus daar maar naartoe gereden. “You are very(!) late….” zegt ze bozig. Ehh, departure 10 o’clock? stamel ik. “You need to be an hour early”. Ik, hoofdbuigend: Sorry, sorry, sorry, I didn’t read the ticket (dat laatste dacht ik alleen). Ik mag me nog vervoegen in laan A. Ik sta alleen, helemaal vooraan. In laan C staat een Italiaan in een rode Dacia, in laan D een Duitser met grote caravan en ergens achteraan bij laan F of G staan nog twee campers.

Een jongeman met een portofoon komt naar me toe en legt uit dat ik op de reservelijst sta omdat ik te laat ben. Ik kijk bedremmeld, maar weet niet of het helpt. In de ferry zijn ze druk bezig de laatste voertuigen op hun plek te krijgen en uiteindelijk krijg ik een knikje; ik mag nog oprijden! Maar als een weigerend springpaard voor een dubbele oxer slaat de motor niet aan op mijn commando (echt waar, dat doet ‘ie anders nooit)! De jongen met de portofoon en ik kijken elkaar verschrikt aan, maar gelukkig start de Multistrada daarna alsnog.

​De andere motorfietsen zijn als eerste ingescheept en staan helemaal vooraan in het schip, maar ik mag nu dwars ergens achter en tussen gaan staan.

Van een scheepsknaap krijg twee sjorbanden toegeworpen om de Ducati mee vast te sjorren terwijl hij en zijn collega proberen de rode Dacia dwars achter de laatste campers te zetten. Ik betwijfel of die Italiaan een rijbewijs heeft, hij draait het stuur steevast de verkeerde kant op en staat op een gegeven moment helemaal klem. Ik ook, maar dat was juist wél de bedoeling. De luiken gaan dicht en het klinkt Go! Go! Go!, waarna we uitvaren, de Duitsers en de campers in Denemarken achterlatend.

Het is rustig weer, in tegenstelling tot de dag ervoor, dus ik heb me onnodig ongerust gemaakt, niemand is zeeziek. Ik wordt wel wat ziek bij het aanschouwen van de grauwe lucht en de regen die direct toen we Denemarken verlieten uit de lucht begon te vallen. Ik klamp me vast aan de hoop dat het alleen op zee zou regenen, maar helaas. Ook Noorwegen ligt onder een grote grijze deken en ik zie vanaf zee al dat het er flink regent. De rode Dacia mag als eerste van boord en daarna mijn rode Italiaanse en ik. De regen in. Ik troost me maar met de gedachte dat het zoute water dat via het achterdek op mijn Ducati terecht is gekomen er nu vakkundig wordt afgespoeld.

Rijden in een ander land vraagt altijd wat gewenning, vandaar dat ik een niet te lastige route voor de eerste dag had uitgezet. En als je dan ook nog vergeet de herberekeningsfunctie van de navigatie uit te zetten weet je dat het de snelste route naar het eindpunt wordt. En dat spijt me deze keer helemaal niet. De Noorse buien zijn wel even van een andere orde dan de Duitse en Deense! De regen geselt mijn helm en de dikke druppen doen soms haast pijn aan mijn armen. Maar na een kleine honderd kilometer begint de lucht dan toch wat open te breken en wordt het zowaar droog. En weer nat. En weer droog. Plaatselijke buien kennen ze hier ook dus.

Tijdens één van de droge momenten besluit ik van de weg af te draaien om gebruik te maken van één van de vele openbare toiletten die te vinden zijn langs de weg. Ik strek de benen even door een rondje te lopen over het parkeerterrein en zie bij toeval een bord dat verwijst naar Tronåsen; een oude doorsteek die van oktober tot mei is gesloten, maar in de zomermaanden door toeristen gebruikt wordt; voornamelijk wandelaars. Het pad is smal en verdwijnt na een twintigtal meters linksaf uit mijn gezicht. Dat prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Omdat ik wat voorloop op mijn tijdsschema én de zon is gaan schijnen besluit ik het steile paadje in te slaan. Dat blijkt nog een hele uitdaging met volle bepakking, maar het lukt me -zij het soms met moeite- om boven te komen en ook veilig aan de andere kant af te dalen. De foto’s spreken hopelijk voor zich, want deze tekst is al te lang geworden. Eén woord nog: fantastisch!

Update: thuis aangekomen lees ik dat motormagazine Promotor de weg ooit tipte als verborgen schat op de website Horizon-taal: "Dit moet haast wel het steilste weggetje van Noorwegen zijn. Naar boven tot 25% naar beneden tot 33%. Google Maps en sommige GPS-kaarten geven alleen het begin en het einde weer. Ertussen loopt de weg echter gewoon door. Een paar kilometer onverhard, de rest asfalt. De weg zat in de jaren dertig een keer in de Rally van Monte Carlo."

Vlak voordat ik Stavanger inrijd op zoek naar mijn hotel zie ik op de navigatie dat weer op de geplande route ben teruggekomen en dat mijn eerste POI (Point Of Interest) zelfs nog meegepikt kan worden. Het is een herdenkingsmonument ter herdenking van de Slag om Hafrsfjord in 872, toen Harald I Noorwegen tot één koninkrijk wist te formeren. Het kunstwerk bestaat uit drie -tot ruim 9 meter hoge- zwaarden die in de rotsen lijken te zijn gestoken, toepasselijk genaamd Sverd i fjell. Door de regen is het er glad maar ik loop er toch even naar toe om de immense afmetingen tot me door te laten dringen.

Nog een klein eindje rijden tot het hotel in Stavanger.

Route: Kristiansand - Stavanger