Al goed, eind niet voor ieder goed.

De paar dagen in Tretten sloot ik donderdag af met een korte rit naar Ringebu, waar zich één van de 28 in Noorwegen overgebleven staafkerken bevindt. Ik had er onderweg één gemist maar gelukkig bleek er ook één vlakbij Tretten. Deze is nog gewoon in gebruik, het is dus geen museum maar wel te bezichtigen. 

Het blijkt een prachtexemplaar uit, ik meen, 1228 NC (na Christus) maar daarvóór stond er ook al één. Die is rond 1100 gebouwd en in het jaar 1220 afgebroken. Staafkerken zijn geheel uit hout opgetrokken en rusten op palen die diep in de grond zijn gegraven. Ongelooflijk waar mensen 1000 en meer jaar geleden al tot in staat waren! De buitenkant is niet egaal één kleur, maar loopt van bruin naar zwart en lijkt door vuur geblakerd. Bij navraag is dat niet het geval, maar op het hout bevindt zich een laag teer. Door de zon smelt het teer en aan de kant met de meeste zon is het dus zo ongeveer verbrand.

Omdat je overal (behalve bij die ene snackbar) met je bankpas kunt betalen had ik geen kleingeld meer gehaald. Voor de vorm vroeg ik bij de ingang of je het entreebedrag kunt ‘pay with card’. Tot mijn stomme verbazing kon dat; 60 NOK voor entree, inclusief Nederlandstalig stenciltje! De suppoost haalde een mobiele telefoon tevoorschijn, verbond dit met een kabeltje met een cardreader en toetste het bedrag in!

Teruggekomen bij de parkeerplaats stond er een Nederlander met een Alfa Romeo 164, een lotgenoot zeg maar, die niet wilde starten. Hij was met startkabels in de weer maar die sloot hij wel erg vreemd aan. Ik vroeg hem waarom hij die niet op de accu aansloot en kreeg als antwoord dat de accu in de kofferbak zit, maar de kofferbak gaat elektrisch open (niet dus, op dat moment). We hebben met zijn drieën nog wat geprobeerd, de derde persoon was de eigenaar van de donor-auto, maar niets lukte. Heuvelaf aanduwen en bellen met de Nederlandse dealer mocht ook niet baten. Terwijl de Alfist ten einde raad de ANWB belde vertrok ik met toestemming. Ik maakte nog een deels off-road rondje door het mooie achterland van de rivier Losna en was op tijd terug bij Glomstad Gestehus, waar de waard en waardin voor een acceptabele prijs elke avond voor de gasten een diner bereiden, vaak met typisch Noorse recepten.

Die avond las ik mijn boek uit en ging op tijd naar bed. De volgende ochtend had ik een strak schema dus ik bepakte de motor voor het ontbijt, nam slechts één bakje cornflakes met muesli en aardbeienyoghurt (naturel yoghurt hebben ze niet en de Denen en Zweden (?) eten het graag met gezoete yoghurt kreeg ik te horen). Terwijl het dal nog onder een dikke mistdeken lag vertrok ik op weg naar de ferry naar Denemarken.

De eerste twee uur zijn nat maar daarna klaart het langzaam op en uiteindelijk verwarmt de zon voorzichtig mijn lichaam. Tien kilometer voor Langesund wordt het drukker en langzaam loopt de weg vol. Terwijl we als langzaam rijdende file over een lange brug afdalen naar de haven wordt er opeens stevig afgeremd. Ik heb voldoende afstand tot mijn voorganger en kijk routinematig in mijn spiegel of mijn achterligger dat ook heeft ten opzichte van mij. De chauffeur van de stationcar lijkt de situatie ook onder controle te hebben, dus ik kijk weer voor me. Op dat moment hoor ik achter me gierende banden en een klap van brekend plastic. Twee Harley-Davidson’s, die achter de stationcar reden, liggen plat en de file achter mij komt tot stilstand. Ruimte om uit te wijken is er op de brug niet en de motorfietsen zijn ofwel op stationcar ingereden ofwel ze zijn achterop gereden door de auto achter hen. Zo kan een vakantie (dat is een aanname van mij) dus ook een vervelend einde krijgen. Stoppen en keren op de brug is voor mij geen optie dus hoewel ik me er lullig onder voel rijd ik door. Immers zijn er voldoende mensen bij die hulp kunnen bieden en ik moet 13 minuten later inchecken en wil niet wéér te laat komen.

Of er door het ongeluk mensen te laat waren om in te checken weet ik niet, maar de ferry vaart op de geplande tijd weg. Het schip is veel groter dan dat van de heenreis vanuit Kristiansand, met veel meer faciliteiten aan boord. Ik heb een slaapstoel gehuurd die zich in een soort van bioscoop bevindt. We zijn maar met zijn zessen. De zee is bijna glad, het is een rustige oversteek. In Denemarken neem ik hetzelfde hotel als de heenreis en zaterdag wil ik proberen de laatste etappe van bijna 800 kilometer in één dag te rijden. Denemarken verloopt voorspoedig en droog, Duitsland begint (precies op de landsgrens!) nat en met file. Had ik maar, net als de heenreis, in Duitsland de route buiten de snelweg genomen. Bijna het hele stuk door Duitsland was het hollen en stilstaan door ongelukken en vooral door werken aan de weg. Toch was ik om 19.00 uur thuis. Ik heb nog steeds een kater als aan de Harley's denk.