Goden en trollen.

“Heb je het niet koud in dat pak?” vroeg de mannelijke helft van het echtpaar (?) met de twee BMW’s een paar dagen geleden. “Ik heb net zo’n pak, maar ik heb het thuisgelaten.” Nou, reageerde ik, dit is mijn enige pak en nee ik heb het niet koud, maar ik ben hier ook nog maar net. “Oh”. Voor de niet-motorrijders: ik heb vorig jaar, toen ik het motorrijden weer wat serieuzer oppakte, een zogenaamd doorwaaipak gekocht. Op plekken die geen bescherming hoeven te bieden bij een eventuele val is een soort van gaaswerk gebruikt zodat je wat afkoelt bij hoge temperaturen. Onder het doorwaaigedeelte bevindt zich een uitneembaar binnenpak, dat wind- en waterdicht is. Vorig zomer had ik al gemerkt dat ik er droog in blijf, ook als ik urenlang in de regen rijd. Dus durfde ik het ook dit jaar wel weer aan. Kou had ik me niet echt zorgen om gemaakt.

Toen ik vrijdag aankwam in Hotell Utsikten (Hotel Uitzicht) zag ik dat het weerbericht voor de volgende dag een maximum temperatuur van 9 graden aangaf. En dat terwijl ik door wilde rijden naar het noordelijkste punt van mijn reis; de Atlantische Weg. Een dag later, zondag, zou het zonniger zijn en richting de 20 graden lopen. Eén en één is twee dacht ik: 9 graden zou voor mijn doorwaaipak wel eens net te gek kunnen zijn, helemaal rijdend langs de Atlantische Oceaan. Tot nu toe zijn de weergoden me nog redelijk goed gezind geweest; behalve de eerste dag naar Stavanger is de regen niet noemenswaard geweest en de temperaturen waren goed te noemen.

Ik besluit een rustdag in te lassen in Geiranger. Die stond eigenlijk ook in het schema, maar met potlood en was in gedachten al uitgegumd. De rustdag heb ik benut door van mijn hotel omlaag te lopen naar het centrum van Geiranger, waar de ferry’s en cruiseschepen vertrekken voor hun tochten over het fjord. Ik had een overtocht naar Hellesylt willen maken, maar het slechte weer weerhield me er van. Immers regende het gestaag en een grote wolk tussen de bergen zou het uitzicht grotendeels belemmeren. Bovendien, zo berekende ik, kost het me de hele dag en is het nog niet echt een rustdag. Ik besloot terug te klimmen naar het hotel en te beginnen aan één van de boeken die ik heb meegenomen.

Zondag, vandaag dus, vertrek ik alsnog voor mijn laatste etappe richting het noorden. Ik geniet nog even van het uitzicht over de Geirangerfjord, waarvan je vanaf de weg maar een klein stukje te zien krijgt, en kijk al reikhalzend uit naar de volgende highlight van deze tour: Trollstigen! Het regent nog een beetje en de temperatuur loopt nog niet snel op, maar zoals eigenlijk steeds nog het geval is geweest: waar het écht nodig is breekt het wolkendek open. Zo ook vlak voordat ik bij Trollstigen aankom. Trollstigen is eigenlijk gewoon een steile beklimming (of afdaling in mijn geval) met 11 haarspeldbochten. Het mooie is dat je van verschillende punten de weg kunt overzien en omdat alle Noorse highlights zijn verworden tot een soort van Disneyland-attracties zie je over de weg auto’s, campers en touringcars omhoog en omlaag kruipen.  Een mooie ervaring, maar lekker rijden is er niet bij met al dat verkeer.

Op naar de volgende highlight: de Atlantische Weg. Net als Trollstigen gaat het ook hier platgezegd om een stuk weg van een paar kilometer. Maar deze weg verbindt een aantal eilandjes en eilanden met elkaar middels bruggen. Met name één daarvan is een genot om te zien en mooi om overheen te rijden omdat je je vrij hoog boven het water bevindt (zonder pijlers recht onder je).

Des te dichter ik de zee nader, met de nodige vertraging omdat er twee ferry’s in de route zitten, des te donkerder het wordt. En de regen wordt na Molde aanhoudender, op den duur nog eens versterkt door een stevige zeewind. Maar ook nu wijkt het wolkendek tijdig om een goed zicht te krijgen op vooral dat ene architectonische hoogstandje. Na een paar foto’s (niet mooi gelukt) rijd ik door naar Kristiansund (niet te verwarren met Kristiansand) waar ik besluit even iets te eten. Om twee redenen. Ten eerste wil ik even op de telefoon kijken waar ik over een uurtje kan stoppen om te overnachten en ten tweede heb ik geleerd van voorgaande dagen dat eten in het overnachtingshotel weliswaar haute cuisine is, de prijs is dat zeker! Als ik iets eerder eet kom ik met volle maag aan, zo blijft de beurs ook wat voller. Je stapt hier nou eenmaal niet de hoteldeur uit en hebt een straat met eettentjes tot je beschikking om uit te kiezen. De tweede reden is dat het weer harder is gaan regenen.

Terwijl ik op de pizza wacht begint het buiten steeds harder te regenen. Gek is dat; op de motor is het niet leuk, maar als je binnen zit en naar buiten kijkt ziet het er nog erger uit. De moed zinkt me dan ook in de schoenen en ik vul als zoekterm Kristiansund in. Ik blijf hier, het is wel goed zo. Ik kies de goedkoopste uit de lijst en zie wel waar ik terecht kom. Het wordt Hoems, een eenvoudig motel of veredelde B&B (mét privacy gelukkig).

Route: Geiranger-Andalsnes-Vestnes-Molde-Bud-Kristiansund